سنن ابی داوود یکی از منابع مهم و معتبر حدیثی در باب مهدویت است تا جایی که بخشی از آن را به نام" کتاب المهدی" نامگذاری کرده است.

ابو داوود یکی از بزرگان اهل سنت و سنن او یکی از شش کتاب مهم و مرجع اهل سنت است. به واقع در نگاه اهل سنت، یکی از منابع مهم و معتبر، حدیثی در باب روایت های مهدویت؛ همین حدیث های سنن ابی داوود است.

وی در سال 275 ه.ق متولد شد و تحصیلاتش را در نیشابور، هرات، ری، خراسان، دمشق و حجاز گذراند و تالیفات زیادی را از خود برجای گذاشت که معروف ترین آنها، کتاب سنن است که در زمره صحاح شش گانه اهل سنت قرار گرفته و 5265 حدیث را در خود جای داده است، بیشتر حدیث های آن را حدیث های فقهی تشکیل می دهند.

در این مجموعه، ابی داوود بخشی را با نام" کتاب المهدی" به صورت مستقل ذکر کرده است که در مجموع دوازده حدیث که همه آن ها از رسول خدا (ص) نقل شده، گرد آورده است.(1) برخی از این حدیث ها با مضمون امامان اثنا عشر است که در شمار حدیث های معروف در میان شیعه و سنی است، که البته در تفسیر آن ها بحث های مفصلی وجود دارد.

بخش دیگری از این احادیث، در مورد حتمی بودن ظهور امام مهدی(عج) و ویژگی های نسبی آن حضرت و این که از اهل بیت رسول خدا(ع) است، بحث کرده؛ بخشی نیز به بیان ویژگی های جسمی و شرایط پیش از ظهور و وضعیت اجتماعی- اقتصادی زمان ظهور اختصاص دارد و بالاخره تعداد دیگری از این حدیث ها به بیان مخالفت ها و مخالفان با امام مهدی(ع) پرداخته است.(2)

منابع:

1-سنن ابی داوود، حدیث 4273- 4282

2- بررسی تطبیقی مهدویت در روایات شیعه و اهل سنت، دکتر مهدی اکبر نژاد، ص42

عصر یک جمعه دلگیر،

دلم گفت: بگویم، بنویسم

که چرا عشق به انسان نرسیدست،

چرا آب به انسان نرسیدست،

و هنوزم که هنوز است، غم عشق به پایان نرسیدست

بگو حافظ دل‌خسته ز شیراز بیاید،

بنویسد که هنوزم که هنوز است،

چرا یوسف گم‌گشته به کنعان نرسیدست و

چرا کلبه احزان به گلستان نرسیدست

عصر این جمعه دلگیر،

وجود تو کنار دل هر بی‌دل آشفته شود حس

کجایی گل نرگس؟

............

کاش بودی تا دلم تنها نبود

تا اسیر غصه فردا نبود

کاش بودی تا فقط باور کنی

بی تو هرگز زندگی زیبا نبود

............

ما معتقدیم عشق سر خواهد زد

بر پشت ستم کسی تبر خواهد زد

سوگند به هر چهارده آیه نور

سوگند به زخم‌های سرشار غرور

آخر، شب سرد ما سحر می‌گردد

مهدی به میان شیعه بر می‌گردد

............

برای آمدنت انتظار کافی نیست

دعا و اشک و دل بی‌قرار کافی نیست

خودت دعا بکن ای نازنین که بر گردی

دعای این همه شب‌زنده‌دار کافی نیست

............

سؤالی ساده دارم از حضورت

من آیا زنده‌ام وقت ظهورت؟

اگر تو آمدی، من رفته بودم

اسیر سال و ماه و هفته بودم

دعایم کن دوباره جان بگیرم

بیایم در حضور تو بمیرم

............

آتش دوست اگر در دل ما خانه نداشت

عمر بی‌حاصل ما این همه افسانه نداشت

............

من به چشم شیعیانم، جلوه الله و نورم

من میان دوستان‌ام، گرچه پندارند دورم

ملک هستی، بحر مواجی بود از شوق و شورم

دوستان، آماده، نزدیک است ایام ظهورم

............

قطعه گمشده‌ای از پر پرواز کم است

یازده بار شمردیم و یکی باز کم است

این همه آب که جاری است نه اقیانوس است

عرق شرم زمین است که سرباز کم است

خستگان عشق را ایام درمان خواهد آمد

منجی عالم، پناه بی‌پناهان خواهد آمد

غم مخور ای فاطمه! ای بانوی پهلو شکسته!

مهدی‌ات با شیشه‌ی دارو و درمان خواهد آمد

......................

دل‌مرده‌ایم بدون تو اما مسیح من

یک جمعه هم زیارت اهل قبور کن

....................

1099 سال است کسی منتظر 313 مرد است. مرد شدن چقدر زمان می‌خواهد ... !

....................

هجر تو ز درد و داغ ، دلگیرم کرد

اندوه غم زمان زمینگیرم کرد

گفتند که جمعه می‌رسی از کعبه

این رفتن جمعه جمعه‌ها پیرم کرد

....................

باز به انتظار تو جمعه غروب می‌شود

اگر بیایی از سفر، آه چه خوب می‌شود

آقا بیا بنه پا بر دیده های ترم

منگر که از همه گنه آلوده ترم

بیا تا بشویم جاده ها با سرشکم

سرشکهایی که می بارد از چشمهای ترم

حیات انسانی و معقول بشر در گرو پیوند با حقایق وحیانی قرآن کریم است، زیرا وحی، یگانه عامل زندگی‌بخش بشر و پیروی از دستورها و آموزه‌های آن، زمینه‌ساز باریابی به زندگی معقول و مطلوب است:

استجیبوا لله و للرّسول إذا دعاکم لما یحییکم1؛ [ای کسانی که ایمان آورده‌اید، دعوت خدا و پیامبر را اجابت کنید هنگامی که شما را به سوی چیزی می‌خواند که شما را حیات می‌بخشد.]

من عمل صالحاً من ذکرٍ او انثی و هو مؤمنٌ فلنحیینّه حیوة طیّبة؛2[هر کس کار شایسته‌ای انجام دهد، خواه مرد باشد یا زن، در حالی که مؤمن است، او ر ابه حیاتی پاک زنده می‌داریم.]

عترت طاهره که یکی از دو ثقل به جا مانده از رسول گرامی است، همتای قرآن و همدوش آن است و بر همین اساس، احکامی که دربارة قرآن ثابت است، در مورد عترت طاهره نیز ثابت خواهد بود. از این رو ارتباط با امام عصر(ع) نیز زندگی‌بخش و تأمین کننده حیات معقول و مطلوب آدمی است، چون نبی مکرم اسلام(ص) ـ چنانچه قبلاً بیان شد ـ عدم معرفت و پذیرش ولایت امام معصوم زمان را مایة مرگ جاهلی برشمردند و آنچه نبودش مرگ جاهلانه می‌آورد، بودنش حیات عاقلانه را تأمین خواهد کرد و آنکه معرفت و ولایت را فهیمد، همواره خویش را در معرض ارتباط با امام معصوم عصر خویش می‌نهد.

ارتباط با مقام شامخ ولایت و اتصال روح و قلب انسان با امام عصر(ع) خویش، نه تنها حیات معقول را تأمین می‌کند بلکه نقایص بشر را نیز تتمیم می‌سازد، زیرا او کعبة حقیقی و حقیقت کعبه است: کعبة زمینی، محاذی «بیت معمور» است و آن بیت برابر عرش خداست. فرشته‌ای خاص مأمور بنای بیت معمور شد تا فرشتگانی که مقام انسانیت را به خلافت نشناختند و تسبیح و تقدیس خویش را برای نیل به مقام خلافت الهی کافی دانستند و سپس با تنبیه خداوند به معرفت اوج مقام والای انسان کامل بار یافتند، بر گرد آن طواف کنند و با این عبادت، نقص کار خود را ترمیم کنند.

ساختمان کعبه نیز برای طواف بر گرد آن جهت ترمیم و جبران همة قصورها و تقصیرها به ویژه غفلت از مقام انسانیت، و سهو و نسیان یا عصیان در پیشگاه خلیفـ[اللّهی انسان است3، از این رو بهترین تنبّه برای طائفان غافل و حاجیان ذاهل و معتمران متساهل، تدارک جهل و جبران غفلت دربارة خودشناسی و معرفت مقام شامخ انسان کامل و خلیفة عصر، حضرت بقیةالله(ع) است، تا چون فرشتگان، طواف مقبول و سعی مشکور داشته باشند.

ادامه مطلب...