در عاطفه آباد ولایت

زمان با تمام شتابی که داشت، گویی متوقّف شده بود و نبض هستی، با تمام هیجانش، جریان کُندی داشت!

خیل فرشتگان، با بال ‏های پرندین، کوچه ‏های بلورین آسمان را اذین می‏بستند و حضرت جبریل علیه‏السلام در انبوه رنگین کمان، بر آسمانِ «مدینه» بال گسترده بود.

در خانه امامت و رسالت، نور و ولایت و در خانه حضرت زهرا علیهاالسلام ، خورشیدی طلوع می‏کرد که تمام هستی، در انتظار پرتوافشانی ‏اش بود؛ خورشید بی ‏بدیلِ شرافت و نَسَب، کرامت و زهد، رحمت و مهر و شهادت و عشق.

میوه جلوه‏ زار طوبی، آیینه تجلّی ‏گاهِ پرتو ذات و تبلور عشق در عاطفه آباد ولایت! که اوّلین اختر آسمان فروز «تشیّع» است و کریم‏ ترین نخلِ بوستانِ آل اللّه‏.

آغوش آسمانی جبریل علیه ‏السلام قنداقه مولود را لمس می‏کند و انعکاس زیبایی ‏اش بر آسمان تابیده می‏شود.

کیست این مولود؟ چه نام دارد؟

کسی برای نام‏ گذاری، تعجیل نمی‏کند. نوبتِ سروش آسمانی است؛ لب به دعا می‏گشاید:

یا مُحسنُ بِحَقِّ الْحَسن!

آری! این تصویر، همان «فَتَبارَکَ اللّه‏ُ اَحسَنُ الْخَالِقینْ» است؛

تفسیر «اللّه‏ُ جَمیلٌ و هُوَ یُحِبُ الجَمالْ»!

بت پرستان، رخِ خورشید تو را گر بینند                      بر قد و قامتِ زیبای تو، ایمان آرند

            شمّه‏ای گر ز تو در عالم علوی برسد                        قدسیان رقص برین گنبدِ گَردان، آرند

            جان و دل، هر دو فدای شِکرستانِ تو باد                    آب «کوثر» چو از آن چاه ز نخدان آرند!

نهایت شادمانی بر لب‏های حضرت زهرا علیهاالسلام نقش می‏بندد؛

این مولود، اولین میوه پیوند میان رسالت و امامت است.