چنانکه گذشت، ورای گریه و عزاداری بر سیّد و سالار شهیدان، عملگرایی و رهروی آن حضرت قرار دارد و عزاداری ها باید به این نتیجه منتهی شود. باید برای ماه محرّم خود برنامه حسینی شدن و حسینی زیستن را تدوین کنیم و این دقیقاً همان راهکاری است که عزاداری را روح و غنای دیگری بخشیده و هر جلسه سوگواری را به سکویی برای پرش به سوی خوبیها و فضائل انسانی تبدیل می کند. به نظر می رسد در مسیر نیل به این هدف، دو عامل بیش از هر چیز دیگری باید همواره در ماه محرم مدّ نظر باشد.

اول؛ شناخت با تأمّل و تدبّر نسبت به عملکرد امام حسین(علیه السلام) در طول عمر خود! یک عزادار حسینی باید به سبک زندگی آن حضرت دقّت وافر داشته و آن را الگوی خود قرار دهد. رابطه آن حضرت با خدا و با مردم و نیز نوع بهره برداری از لحظات عمر خود، از جمله چیزهایی هستند که باید به خوبی درک کنیم و تا زمانی که به این مسائل بی توجّه یا کم توجّه باشیم نمی توانیم به خوبی از ماه محرم استفاده ببریم.

امام عصر(عجّل الله تعالی فرجه الشریف) در توصیف رفتار جد بزرگوارشان در زیارت ناحیه مقدّسه می فرمایند: کُنتَ لِلرَّسُولِ صَلَّی الله عَلَیهِ وَ آلِهِ وَلَداً وَ لِلقُرآنِ منقدا، وَ لِلاُمَّةِ عَضُداً وَ فِی الطّاعَةِ مُجتَهِداً، حَافِظاً لِلعَهدِ وَ المیثاقِ، نَاکِباً عَلَی سُبُلِ الفُسَّاقِ وَ بَاذِلاً لِلمَجهُودِ، طَوِیلَ الرُکوعِ وَ السُّجُودِ، زَاهِداً فِی الدُنیَا زُهدَ الرَاحِلِ عَنهَا، نَاظِراً إِلَیهَا بِعَینِ المُستَوحِشِینَ مِنهَا؛ تو فرزند پیامبر(صلی الله علیه و آله) و مبین قرآن و یار و پشتیبان امّت و تلاشگر در راه اطاعت الهی، حافظ عهد و پیمان، از بین برنده راه های باطل و نفاق، طول دهنده رکوع و سجده، زاهد در دنیا مثل زهد کسی که از دنیا کوچ کننده است، نگاه کننده به آن با چشم کسانی که از آن وحشت دارند، هستی. (زیارت ناحیه مقدسه)