آدم حتی نوح را که به خود دید، باز هم کشتی نجات او نتوانست رها بخش آدم در این خاک شود.
موسی کلیم الله را آن گونه به تابش آوردند. عصای موسی(ع) را هم که توان آدم کردن آدم را نداشت و ید بیضا که هر دو نشانه های معجزه الهی است، انکار پیشه کارشان می شود و آدم باز هم آدمیت را فرو می نهد.

عیسی روح الله که دم مسیحایی داشت، باز هم آدم را درمان نبود. زنده می کرد، اما روح آدمیت همچنان در اسارت دنیا، چنگ می زد به ریسمان شیطان، به جای این که چنگ به ریسمان الهی بزند.

ابراهیم خلیل الله که پدر هر سه دین توحیدی است، پیش از آنها آمد، به آتش افکندند او را، تکذیبش کردند، آتش، بهشتی شد برای او، اما باز این آدم، آدم نشد.

محمد رسول الله(ص) مبعوث شد و ختمی مرتبت، خاتم الانبیا لقب آن رحمت اللعالمین گشت، پیامبری که پس از او دیگر پیامبری مبعوث نخواهد گشت.

از کوثر ولایت، زاده شدند سرداران و سالارانی که اکنون، یادگاری از آنها برای آدمیان «پادشه خوبان» است.

مریدانش، عاشقان جان سوخته و سرگردان، اکنون انتظاری را سپری می کنند، دردناک، شیرین، دشوار؛ اما روح نواز، دعا می کنند، التماس به سوی باریتعالی،که ای پادشه خوبان داد از غم تنهایی ـ دل بی تو به جان آمد وقت است که باز آیی.

پنجره های غبار گرفته و زنگار بسته دلمان، فریاد رسی می خواهد. مژده مسیحا نفس، فریادرس آدمیت را می جوید. خسته و رنجور از جور آدمیت بر آدمیت!

و تو تنها ماندگار و یادگار ولایت و امامت، عشق را، عاشقی را سالاری کن، غافله سالار عشق، عاشقانت جان بر کفانت، نمی دانم و نمی دانند شاید، که چه کنند و چه نکنند. دنیایی است بس رمزآلود و شک پرور، دعا می کنیم که بیایی، «بنمای رخ که باغ و گلستانم آرزوست- بگشای لب که قند فراوانم آرزوست ـ ای آفتاب حسن برون آ دمی ز ابر ـ زان چهره مشعشع تابانم آرزوست...»

دعا می کنیم که خودتان هم دعا کنید که بیایی!
امشب را، هر شب و هر لحظه را، دعا برای آمدنت کم است. بر لب هماره زمزمه ظهور، در انتظار آدینه ای که خورشید شرم طلوع خواهد داشت.

قابیلیان را می بینی چه می کنند؟ هابیلیان اندکند، اما عاشق و منتظر، چشم به راه آن شاهزاده سوار بر اسب سفید، بهار می خواهند. بهار دلکش که همیشگی باشد. جاودان و پابرجا، زیر سایه آن ابر مرد مشرقی که ناجی برای سربلندی انسانیت و آدمیت است. ای جان جانان، سالار و سرور آقای مان، ای ظهور روشن، نورعلی نور، شوری به پا کن، جوشی بنه در شور ما، ای دلبر و مقصود ما، دولت منصور را برپا کن، شهر عشق را بنا کن، دیوان و پلیدان را جزا کن. باران تویی، برخاک مرده ببار و لحظه های خشکسالی را پایان ده، ای مرد مردستان طه.
در انتظارت هستیم همچنان. گرچه می دانیم دلگیر از مایی!

منبع : جام جم