یک محکمه خصوصی

ما عادت کرده‌ایم که امام‌مهدی را به آینده‌های دور حواله دهیم و فقط هرگاه که خواستیم درباره پایان دنیا فکر کنیم یا در مورد آن حرف بزنیم، ذکر خیری از ایشان هم داشته باشیم. همان‌گونه که عادت کرده‌ایم دین و خدا و پیغمبر را در گذشته بایگانی کنیم و هر وقت دل‌مان گرفت و یاد گذشته‌ها و خاطرات کردیم، غباری هم از قران و روایت و سنت بگیریم و عرض ارادتی بکنیم. جالب آنکه ما نه تنها سهمی از وضعیت حال و امروز خود برای دین و خدا و پیغمبر و امام‌مهدی قرار نمی‌دهیم که مواظب هستیم این عناصر ارزشمند، هیچ وقت وارد زندگی امروز ما نشوند!

هر وقت صحبت از دین و پیغمبر می‌شود، ما فوراً با ژست روشن‌فکرانه‌ای بلندگو به‌دست می‌گیریم که بله! البته این مسایل مربوط به هزار و چهارصد سال پیش است و حال آنکه امروزه انسان پیشرفت بسیاری کرده و همه‌چیز عوض شده است و باید دید در عصر اتم و فضا و اینترنت و ماهواره و حقوق‌بشر دنیا دست کیست و باید چگونه زندگی کرد! هنگامی که یک‌نفر صحبت امام‌مهدی را پیش بکشد، دوباره این ما هستیم که با قیافه‌ای حق‌به‌جانب و دل‌سوزانه به آرامی سخن آغاز می‌کنیم که بله! البته این مسایل مربوط به آینده است و حال‌آنکه هیچ‌کس از آینده خبر ندارد و معلوم‌ نیست در آن زمان چه اتفاقاتی رخ بدهد و اصلاً دنیا چه شکلی بشود و باید حرف فردا را به فردا واگذاشت و به امروز چسبید و هوای همین کسب و کار و تحصیل و ازدواج و زن و زندگی و آداب معاشرت و همسایگی را داشت تا ببینیم چه می‌شود و خدا چه می‌خواهد!

چه خوب می‌شد اگر حقیقت همین‌گونه بود و دین و خدا و پیغمبر متعلق به هزار و چهارصدسال پیش بود و امام‌مهدی هم برای آدم‌ها و نسل‌های بعدی بود و این‌ها هیچ‌کدام به ما مربوط نبود. چه خوب‌ می‌شد اگر ما می‌توانستیم صرفاً با شعاردادن و تظاهرکردن دین‌دار باشیم و با یک دعای ندبه رفتن بر سر امام‌مهدی منت گذاشته و هفته دیگری را با اعتمادبه‌نفس آغاز کنیم. چه خوب می‌شد اگر نیازی نبود برای نزدیک‌ترشدن به امام‌مهدی در زندگی فردی و اجتماعی خودمان تغییر و تحولی ایجاد کنیم. چه خوب می‌شد اگر ما می‌توانستیم به همین‌ راحتی سروته قضیه را به هم بپیچیم و پرونده امام‌مهدی را مختومه اعلام کرده و محترمانه او را از زندگی‌ امروزمان بیرون کنیم.